Mijn gedachten zijn maar van korte duur
Ze zijn er maar even
En zonder uitgevoerd te worden
verschrompelen ze en lossen ze op
Verdwijnen ze in de massa van onuitgevoerde ideeën
Ondertussen zit ik
met zware armen
en knikkende knieën in het niks
Het niks verslint me met zijn tanden
en klauwen van niks
Maar ergens in de verte schreeuwt
een krijsende kleuter dat ik op moet staan
Dat ik moet dansen en lachen
en vals moet zingen op plekken
waar iedereen het horen kan
Ik zucht het geschreeuw mijn oren uit
Het niks stopt ze liefdevol met haar klauwen
vol met watten
Zodat ik haar niet kan verraden en verlaten
Maar misschien moet dat morgen toch maar wel
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten