De zon en de wind
Ze roepen me
Hun wilde warmte
Ze willen me
Ze willen me, dansend
lachend
zingend
Buiten
De bomen en de wolken
Ze zingen naar me
Ze zingen
Ze zingen,
Kom dansen en lachen
Buiten
maandag 8 februari 2010
zondag 7 februari 2010
Lang en gelukkig 7-2-2010
Het verhaal was niet zo lang.
Niet zo lang als ik gedacht had.
Gehoopt had.
Ik droomde dat ik er een mooi boek over zou kunnen schrijven. Maarja, ik droom wel meer. Veel te veel eigenlijk, want aan de meeste heb ik niets.
Van de meeste wordt ik alleen maar verdrietig om hun onbereikbare verheid. Aan het einde van de prachtigste vrolijkste dromen word ik vaak weer diep en hard naar beneden gegooid. Kom ik neer op een harde onmogelijkheid die me een dikke laag kippenvel bezorgd.
Soms vind ik dan ook dat ik te veel denk. Ik besluit dan dat ik minder moet denken. Hier ben ik echter niet bijzonder goed in heb ik gemerkt. Voor ik het weet zit ik er weer in. In een groot verhaal ver weg in een mooi land, waar alles goed is.
En natuurlijk weer liefde. Altijd maar die liefde. Ik vraag me vaak af waarom die nou zo belangrijk is. Waarom alles in het leven daar nou zo krampachtig om draait.
Maar het antwoord weet ik niet. En dat is denk ik ook de reden dat we er steeds maar weer mee door gaan. Steeds maar blijven dromen. Steeds maar weer dingen kapot maken omdat we denken te weten wat goed is. Denken te weten wat we voelen en moeten en moeten voelen.
Maar ik kan dat niet. Ik weet dat niet. Ik heb geen idee wat ik voel of wil of moet met mijn leven. Hoe graag ik het ook wil weten. Hoe graag ik het ook wil ontdekken te weten. Leren te voelen. Ik loop telkens maar weer vast. Zonder iets wijzer te zijn geworden aan het einde. Zonder te weten wat het einde precies is, want eigenlijk gaat alles door.
Het verhaal eindigt nooit bij: "En ze leefden nog lang en gelukkig."
Niet zo lang als ik gedacht had.
Gehoopt had.
Ik droomde dat ik er een mooi boek over zou kunnen schrijven. Maarja, ik droom wel meer. Veel te veel eigenlijk, want aan de meeste heb ik niets.
Van de meeste wordt ik alleen maar verdrietig om hun onbereikbare verheid. Aan het einde van de prachtigste vrolijkste dromen word ik vaak weer diep en hard naar beneden gegooid. Kom ik neer op een harde onmogelijkheid die me een dikke laag kippenvel bezorgd.
Soms vind ik dan ook dat ik te veel denk. Ik besluit dan dat ik minder moet denken. Hier ben ik echter niet bijzonder goed in heb ik gemerkt. Voor ik het weet zit ik er weer in. In een groot verhaal ver weg in een mooi land, waar alles goed is.
En natuurlijk weer liefde. Altijd maar die liefde. Ik vraag me vaak af waarom die nou zo belangrijk is. Waarom alles in het leven daar nou zo krampachtig om draait.
Maar het antwoord weet ik niet. En dat is denk ik ook de reden dat we er steeds maar weer mee door gaan. Steeds maar blijven dromen. Steeds maar weer dingen kapot maken omdat we denken te weten wat goed is. Denken te weten wat we voelen en moeten en moeten voelen.
Maar ik kan dat niet. Ik weet dat niet. Ik heb geen idee wat ik voel of wil of moet met mijn leven. Hoe graag ik het ook wil weten. Hoe graag ik het ook wil ontdekken te weten. Leren te voelen. Ik loop telkens maar weer vast. Zonder iets wijzer te zijn geworden aan het einde. Zonder te weten wat het einde precies is, want eigenlijk gaat alles door.
Het verhaal eindigt nooit bij: "En ze leefden nog lang en gelukkig."
Mijn writers block? 7-2-2010
Ik heb een soort writers block
Er komt geen mooie zin meer uit
Alle zinnen zijn normaal en saai
Geen mooie woordkunst en slimme vergelijkingen
Niets
Alleen maar gezeur
Normaal alledaags plat gezeur van een zeventienjarige
Dus hopelijk schrijf ik deze writers block hiermee van me af
Met schrijven en nog meer zeuren
Hopelijk staat er op de volgende bladzijde of die erna
straks of binnenkort een prachtig meesterwerk
Vol met geweldig ontroerende constructies
en intellectuele woorden,
waarbij iedereen een traantje weg zal moeten pinken.
Heel voorzichtig.
Achter hun hand.
In het geheim.
Want niemand mag dat natuurlijk zien.
Maar ik zou het wel heel leuk vinden
als je het voorzichtig in mijn oor kon fluisteren.
Er komt geen mooie zin meer uit
Alle zinnen zijn normaal en saai
Geen mooie woordkunst en slimme vergelijkingen
Niets
Alleen maar gezeur
Normaal alledaags plat gezeur van een zeventienjarige
Dus hopelijk schrijf ik deze writers block hiermee van me af
Met schrijven en nog meer zeuren
Hopelijk staat er op de volgende bladzijde of die erna
straks of binnenkort een prachtig meesterwerk
Vol met geweldig ontroerende constructies
en intellectuele woorden,
waarbij iedereen een traantje weg zal moeten pinken.
Heel voorzichtig.
Achter hun hand.
In het geheim.
Want niemand mag dat natuurlijk zien.
Maar ik zou het wel heel leuk vinden
als je het voorzichtig in mijn oor kon fluisteren.
Zo? 11-1-2010
Hoe voelt dat?
Hoe weet ik hoe dat voelen moet?
Hoe weet ik dat het zover is?
Dat ik echt van iemand houd
Dat ik verliefd ben tot over mijn oren
Hoe weet ik dat?
Moet het zijn zoals in boeken?
Zoals in films en in gedichten?
Dat vanaf de eerste keer dat je iemand ziet je hart gaat stralen
Of dat je iemand ziet lopen en dat je dan meteen weet dat je voor elkaar bestemd bent.
Wie zegt dat het bij mij hetzelfde voelt als bij al die anderen?
Moet je vlinders in je buik hebben om verliefd te zijn?
Of kan het ook zonder?
Is het voor iedereen anders?
Is het voor jezelf steeds anders?
De eerste keren is het spannend
Ben je zenuwachtig en verlegen.
Maar als dat dan wat minder wordt,
dan voelt dat dan toch ook anders.
Maar dan kan je toch nog wel verliefd zijn.
Dan kan je toch nog steeds van iemand houden.
Dat je niet meer zonder elkaar wil of kan.
Dat je blij wordt van met elkaar lachen.
Dat kan toch ook?
Zo kan het toch ook zijn?
Gewoon wat simpeler.
Maar precies goed.
Dat het perfect in elkaar past.
Zo kan het toch ook.
Hoe weet ik hoe dat voelen moet?
Hoe weet ik dat het zover is?
Dat ik echt van iemand houd
Dat ik verliefd ben tot over mijn oren
Hoe weet ik dat?
Moet het zijn zoals in boeken?
Zoals in films en in gedichten?
Dat vanaf de eerste keer dat je iemand ziet je hart gaat stralen
Of dat je iemand ziet lopen en dat je dan meteen weet dat je voor elkaar bestemd bent.
Wie zegt dat het bij mij hetzelfde voelt als bij al die anderen?
Moet je vlinders in je buik hebben om verliefd te zijn?
Of kan het ook zonder?
Is het voor iedereen anders?
Is het voor jezelf steeds anders?
De eerste keren is het spannend
Ben je zenuwachtig en verlegen.
Maar als dat dan wat minder wordt,
dan voelt dat dan toch ook anders.
Maar dan kan je toch nog wel verliefd zijn.
Dan kan je toch nog steeds van iemand houden.
Dat je niet meer zonder elkaar wil of kan.
Dat je blij wordt van met elkaar lachen.
Dat kan toch ook?
Zo kan het toch ook zijn?
Gewoon wat simpeler.
Maar precies goed.
Dat het perfect in elkaar past.
Zo kan het toch ook.
Voel! 25-12-2009
Ik voel niet
Ik voel niets
Ik ben ongevoelig
Waarom voel ik niets?
Mijn cellen zouden moeten dansen en branden
Waarom dansen jullie niet cellen?
Waarom branden jullie niet?
Waarom liggen jullie onbeweeglijk en koud in mijn lichaam?
Ik wil dat jullie springen!
Ik wil dat jullie genieten!
Van alle dingen om me heen
Van alle dingen die gebeuren
Zo zou het moeten zijn
Zo hoort het
Ik hoop dat jullie snel weer wakker worden
Misschien doen jullie gewoon alleen even een dutje
En zal snel weer alles goed zijn
Dat ik weer zweef en vlieg vol van energie
Dat elke cel weer mee danst
Zonder zich zorgen te maken
over dingen die misschien niet goed zijn
Zonder gedoe
Dat ik voel
Echt wat voel
Liefde, maar ook pijn
Alles
Ik ben tot alles bereid
Ik kan alles aan
Maar, alsjeblieft
Laat me voelen.
Ik voel niets
Ik ben ongevoelig
Waarom voel ik niets?
Mijn cellen zouden moeten dansen en branden
Waarom dansen jullie niet cellen?
Waarom branden jullie niet?
Waarom liggen jullie onbeweeglijk en koud in mijn lichaam?
Ik wil dat jullie springen!
Ik wil dat jullie genieten!
Van alle dingen om me heen
Van alle dingen die gebeuren
Zo zou het moeten zijn
Zo hoort het
Ik hoop dat jullie snel weer wakker worden
Misschien doen jullie gewoon alleen even een dutje
En zal snel weer alles goed zijn
Dat ik weer zweef en vlieg vol van energie
Dat elke cel weer mee danst
Zonder zich zorgen te maken
over dingen die misschien niet goed zijn
Zonder gedoe
Dat ik voel
Echt wat voel
Liefde, maar ook pijn
Alles
Ik ben tot alles bereid
Ik kan alles aan
Maar, alsjeblieft
Laat me voelen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
