Ik wil... 13-12-2009

Ik wil genieten
Ik wil leven
Ik wil niet bang zijn
Ik wil alles durven wat ik wil
Ik wil niets willen
Ik wil niets moeten
Ik wil niets doen
Ik wil niet na denken over later
Ik wil geen gezeur aan mijn hoofd
Ik wil genieten
Ik wil leven
Ik wil dansen op het stand
Ik wil zoenen in de zee
Ik wil klimmen op hoge rosten in de zon
Ik wil op een warme zomeravond door de stad wandelen
Ik wil op een koude winteravond met thee en chocolade een film kijken
Ik wil lachen en zwemmen en zweven en schreeuwen
Ik wil stil zijn
Ik wil genieten
Ik wil leven

Gezeur 5-10-2007

Mensen schreeuwen
Mensen klagen
Mensen gillen
Mensen jagen
Rennen, spingen heen en weer
Vallen, opstaan keer op keer
Lijm de stukjes aan elkaar
Geen gemor en geen gemaar
Doe wat ik zeg sta, lig, zit
Houd je mond, doe dat, doe dit
Het gaat maar door, het houd niet op
Steeds maar weer dat gezeur aan je kop
Ik wil niets moeten, niets willen, niets doen
Alleen maar wat liefde. een knuffel en een zoen

De Zin 10-2009

Ik heb zin in grasvelden met bloemen
waar ik vanuit de hoogte naar kijk
Ik heb zin in fietsen door de stad
zonder dat ik ergens heen moet
Ik heb zin om te dansen op vrolijke muziek
buiten met lampionnen in de bomen
Ik heb zin om in mijn warme bed te liggen
en te weten dat ik er nog lang niet uit hoef
Ik heb zin om dingen te maken
zonder dat het moet
gewoon omdat ik het wil
Ik heb zin om op iets heel zachts te liggen
en dat er goede muziek op staat
zodat het voelt alsof je zweeft
Ik heb zin om te wandelen in de nacht
als er duizenden sterren
schijnen in het donker
Ik heb geen zin om dingen te moeten
om de dingen te moeten
waar ik geen zin in heb

Ze komen 8-12-2009

Ze komen
Met z'n allen
Ze komen en slepen ons mee
Weg van hier
Naar de grote onbekende wereld

Waar buiten spelen gevaarlijk is
en mannen eng zijn
Waar je altijd moet weten hoe laat het is
en moet weten wat je de volgende dag gaat doen
En de dag daarna
En de dag daarna
Je moet redelijk denken
en weten wat dat betekend
weten hoe dat moet.
En weten hoe je moet koken,
voor andere moet zorgen
voor jezelf moet zorgen
Wat het beste is om te doen in
welke situatie.
Wat goed en slecht is.
Wat je wel moet eten en niet.
Wanneer je moet stoppen
omdat het genoeg en goed is en
wanneer je net nog een stukje door moet
om dat te bereiken wat je bereiken wil.
En dat is het moeilijkste
want dan moet je eerst weten wat je bereiken wil
Je moet kiezen
Je moet bang zijn
En niet bang zijn om bang te zijn
Je moet een stap maken die je eigenlijk niet kan
Dingen doen die je eigenlijk niet wil
En altijd altijd altijd
redelijk blijven denken
en weten hoe laat het is
en oppassen
en opletten
en uitkijken
en slim zijn
en doen wat je moet doen

Daar brengen ze ons heen
Daar willen ze ons hebben
Ze duwen ons van hier
Langzaam maar zeker
Zeker gaat het gebeuren
Verzetten heeft geen zin
De grote onbekende wereld
komt en slokt ons op
We verdwijnen in de massa
We lopen door de war
En langzaam maar zeker
Zeker gaat het gebeuren
Raken we eraan gewend
We vergeten
hoe goed het was
hoe fijn
hoe onschuldig
hoe
bang we waren
voor dit moment

Oneindig eeuwig 6-12-2009

Zonder dat ik weet wat er allemaal gebeurd gaat alles door alles gaat altijd en eeuwig oneindig door de mensen de wolken de vogels de fietsen ze razen en rijden en roepen me na maar ik hoor ze niet niet allemaal vele gaan verloren in het lawaai van de rest soms raak ik hierdoor in paniek dan ben ik bang dat ik te veel mis en ik de goede dingen vergeet en verlies dan begin ik ook te roepen en rennen en rijden met alle andere mee
dan na een tijdje merk ik de nutteloosheid van het aan een stuk door altijd maar verder en voort hierdoor blijf je juist steken je blijft steken in jezelf en alles om je heen je hoort niets meer niet eens de kleine beetjes je eigen geschreeuw overstemt hij trilt na in je hoofd en tenen je blijft stil staan en kijkt naar het gekrioel je kijkt naar gezichten benen armen en kleren alles is gek alles is nieuw je gaat op zoek naar een nieuw begin een plek waar je de dingen weer snapt.
En het begint weer van voor af aan.

Noten 5-12-2009

Ik zoek
Ik zoek en zoek
En zoek
De noten zweven door de lucht
Vullen de ruimte met geluk
Ik verdrink
Er in
Ik laat mezelf erin slepen
En droom
Over de wereld
waar de noten over fluisteren
Ik droom
over het leven
waar de bomen over zingen
Mijn lichaam voelt niet van mij
Van een ander vreemd persoon
Zonder naam
Zonder leven
Alleen vol gevoel
Al het gevoel
Al het gevoel dat er bestaat
Zit in mij
Het dringt naar buiten
Het kruipt en druipt
Vervolgens loop ik over
Ik barst
Ik vloei
Ik spuit
Ik ben leeg
Hol
Kaal
Alleen
Alleen de noten
De noten hopen zich op onder mijn vel
De klanken laten me dansen
Dansen zonder gevoel
Tot alle klanken eruit zijn gedanst
De noten zijn opgegeten
Ze waren lekker
Ze waren verslavend
Ik ben weer leeg
Ik ben klaar
Ik ben klaar
Voor een nieuw verhaal

Een Vrouw 1-12-2009

Er liep een vrouw op straat
Ze huilde
Ze liep snel, alsof ze haast had
En ze huilde
Ik vond haar zielig

Haar wangen rood van het frisse winterweer
Haar haar door de war van de frisse winterwind
En haar ogen vochtig
Want ze huilde

Ik vroeg me af waarom
Was er iets erg?
Of gewoon zomaar?
Soms huilen mensen gewoon zomaar
Maar niet zo vaak

Ze was snel weer uit het zicht verdwenen
Maar niet uit mijn gedachten
Ik vroeg me af hoe lang ze al huilde en
hoelang het nog nou duren

Zou er iemand zijn die haar straks zal troosten?
Die een arm om haar heen legt
Die zegt dat het goed komt
Dat ze zich geen zorgen hoeft te maken
Ik hoop het.

Twee Tranen 18-11-2009

Ik wachtte
Ik weet niet waarop
Ik wou niet wachten
Ik wachtte
Ik weet niet waarom
Ik wou niet wachten
Maar ik zat op een bankje
En ik wachtte
Ik dwong mezelf niet steeds
Naar achteren te kijken
Hopend dat degene op wie ik
Wachtte langs zou fietsen
Ik keek naar de wolken
Ze gingen snel en maakte figuren
Er waren geen sterren te zien
Ik was blij te merken dat ik nog gevoel had
Er ontstond kippenvel door de
Koude wind die door mijn jas ging
Er waren twee tranen
Uit ieder oog één
Niet echt om een reden
Gewoon omdat ik er even zin in had
Het water was woest door de storm
Zelfs toen er een bootje voorbij kwam
Was er een sprankeltje hoop dat daar
Degene in zat op wie ik wachtte
Maar ik was dom en schaamde met voor mijn gedachte
Het was donker
Enkel het licht van de lantarenpaal naast me
En zag niemand in het bootje
Ik ademde in
De lucht van koud
Ik vond dat ik op moest staan
Ik wou niet wachten
Dus stond ik op
Ik stak de straat over
En weer kijkend
Automatisch kijkend
Of ik diegene zag
Maar er waren nauwelijks mensen
Alleen normale elke dag mensen
Ik vond dat ik veel te veel dacht
Ik besloot minder te denken
Dit lukte echter niet
Bij de huisdeur bleef ik staan
Ik keek naar de tuin en de wolken
Het lichtje in de tuin was niet aangegaan
Toen ik weg ging deed hij het nog wel
De deur ging zwaar open
Ik zei de wild zwiepende bomen en snel
Drijvende wolken zachtjes welterusten
Toen ik wachtte bij de lift keek ik naar mijn voeten
Op dat moment wist ik even waarop ik wachtte
Maar ik werd er niet gelukkig van
Ik de lift keek ik weer naar mijn voeten
En wiebelde met mijn tenen
12 seconden
Het was de eerste keer in mijn leven dat
Ik dat geteld had
12 seconden
Van de begane grond tot 2 hoog
Ik voel me moe en wil slapen
Misschien wel moe van het wachten
Of gewoon omdat daarom

Volle teugen 8-10-2009

Ik leef
Ik leef op de wereld
Ik leef in mijn stad
Ik leef in mijn lijf
Ik leef
Op volle toeren
Op 45 toeren
Zo hard als ik maar kan
En
Ik geniet
Ik geniet van dat leven
Dat leven op volle toeren
Ik geniet van dat leven
op volle toeren met volle teugen
Ik adem hem in
Heel diep
Ik voel hem stromen
Door mijn aderen, mijn tenen,
Mijn longen, mijn hart
Dat leven
Ik voel hem
Ik houd hem vast
Ik geniet ervan

Er over 8-10-2009

Het is wel een beetje eng. Een soort van donker,
Maar tegelijk heel licht.
Eng donker. Eng licht.
Ik kan niet goed inschatten hoe groot de stap moet zijn.
Enorm of juist heel klein?
En dan?
Ben ik daar dan alleen?
Of zijn er anderen om me heen?
Anderen die weten wat er gaat gebeuren?
Anderen die ook net die stap hebben gezet, of juist al weer heel lang geleden?
En dan?
Waar ga ik dan naar toe?
Terug kan niet meer.
Dus dan moet ik waarschijnlijk maar vooruit.
Of links of rechts.
Kan dat ook?
Maar in ieder geval niet meer terug,
Want ik ben dan al over het randje.

Later vroeger 22-4-2009

Als het leven je kust
En alles is goed.
Denk dan eens aan toen.
Het lachen, het huilen
Het leven te saam.
Hoe de bloesem in
de bomen zong over de zon.
Hoe de blaadjes vlogen in
het wiegen van de wind.
Het heerlijke dromen.
Het zoeken naar geluk.
Terwijl de sterren vielen in
het holst van de nacht.

ik denk... 11-11-2009

Wil jij weten wat ik denk?
Wil jij weten wat er nu door mijn hoofd gaat?
Ja?
Weet je het zeker?
Heel zeker?
100 procent?
Geen twijfels?
Geen 'misschien niet'?
Wil je elke letter horen die in mijn hoofd zit?
En welke woorden deze letters vormen?
En welke zinnen deze woorden?
Moet ik de beelden bijschrijven die ik voor me zie?
De sfeer, de kleuren, de geluiden?
Zal ik vertellen wat ik net heb gedaan?
Wat ik daar van vond?
Wat ik straks zal gaan doen?
En of ik daar zin in heb of niet?
Of ik honger heb of dorst?
En of ik dan zin heb ik thee, koffie, limonade, cola of gewoon een glaasje water?
Alles?
Weet je het zeker?
Heel zeker?
100 procent?
Elke in?
En elke out?
Elke puntje op elke i?
Echt?
Geen ‘ik weet het niet zeker’ ?
Geen ‘nou liever eigenlijk niet’?
Ja?
Nou, vooruit dan maar.

Wat 4-11-2009

Ik ben het niet.
Niet nu.
Nu niet.
Niet echt.
Ik voel me leeg.
Zonder inhoud.
Alleen watten.
En woorden.
Maar niet mijn woorden.
Ze maken geen deel uit van zinnen.
Eenzame woorden.
Zonder punt.
Zonder hoofdletter.
Het zijn woorden van een vreemde.
Ver weg.
Een onbekende.
Een onbekend vreemd persoon.
Misschien heeft ie wel een snor.

Op 't Randje 4-11-2009

Ik weet het niet. Of het het wel wil.
Echt wil.
Niet alleen nu. Maar voor altijd.
Ook nog straks. Ook nog morgen. Ook nog over 20 jaar.
Altijd is zo veel.
Ik heb het gevoel dat ik al zo veel weet en kan. En het idee dat ik ooit nog zo veel meer zal weten, zal kunnen. Dat is soms best wel raar.
Als ik kijk maar mensen van ergens in de 40. Dan vraag ik me altijd af hoe zij waren toen ze zo oud waren als ik. Wat ze dachten, wat ze deden. Wat voor beslissingen ze maakten en of ze hier gelukkig mee zijn.
Maar het heeft geen zin om ze dat te vragen.
Want het is voor iedereen anders.
Iedereen maakt zijn eigen beslissingen, iedereen maakt zijn eigen fouten en iedereen leeft met zijn eigen gevolgen.
Aan de ene kant zou ik graag willen weten wat mijn gevolgen zullen zijn. Maar aan de andere kant ook weer niet.
De donkerte, het mistige aan de andere kant. Maakt dat het leven niet juist spannend? Maakt dat het leven niet te moeite waard? Is dat niet wat er voor zorgt dat je door gaat? Door gaat, om te ontdekken wat je morgen te wachten staat. Om altijd maar te blijven hopen. Dat op een dag die dag komt. Die dag waar je altijd op hebt gewacht. En dat als die dag weer voorbij is, je al weer verlangt naar de volgende dag waar je al heel lang op hebt gewacht.
Ik zal dus wachten en hopen. Op de dagen waar ik op wacht en hoop. En ik zie wel of ze komen en wanneer ze komen. Nu moet ik doen wat goed voelt. Waar ik gelukkig van wordt. En straks ook. En morgen ook.

Veel te veel 23-7-2009

De trein is te laat
veel te laat
dikke vrouwen dringen voor
we gaan te langzaam
veel te langzaam
zo komen we nooit bij het einde
tassen en brillen en schoenen en zweet
veel te veel zweet
de zon wil niet stoppen met warm zijn
we kunnen niets doen
alleen maar wachten
wachten tot het klaar is

Er zijn veel mensen
veel te veel mensen
ze duwen en trekken en willen erbij
iedereen is voor zichzelf het belangrijkst
ze kijken niet meer om zich heen
We moeten de trap op
veel te veel treden
alles voelt zwaar en sloom
als een olifant op je rug
maar we kunnen niets doen
alleen maar wachten
wachten tot het einde

De wind 23-7-2009

De wind wil me weg
Hij trekt aan mijn haren
Duwt tegen mijn borst
Ik mag hier niet zijn volgens de wind
De wind wil me weg
Maar ik wil blijven
zeg ik tegen de wind
Ik blijf staan
wat je er ook van vindt.
Mijn tenen klampen zich vast aan het dek
Mijn vingerkootjes zijn wit als de reling
Mijn haren die waaien
maar blijven in mijn hoofd
Mijn oren zijn verdoofd

Als ik nu zou vallen
vangt de wind me dan op?
Houd mij in zijn armen en
wiegt mij in het rond
Of zou je me laten vallen
op de koude harde grond

Zal je ooit gaan liggen?
Ben je dan niet meer boos?
Dat je eindelijk ophoud met razen en
mij rustig hier laat staan
Zodat ik kan kijken
naar het water
naar de wolken
naar de maan

Piekeren 7-2009

Ik kan niet piekeren. Ik kan me geen zorgen maken. Ik kan het gewoon niet. Ik zet zo makkelijk zo’n gedachte uit. Gewoon automatisch zonder er bij na te denken. Als ik ergens over wil piekeren moet ik eraan denken dat ik moet piekeren en zelfs dan vind ik mijn gedachte vijf minuten laten weer op een heel andere plek. Nutteloze dingen. Onzinnige dingen. Waar je helemaal niet aan zou moeten denken omdat er veel belangrijkere dingen zijn om over na te denken.
Eigenlijk is het heel handig. Ik lig nooit de hele nacht ergens over na te denken. Me over iets zorgen te maken. Maar het heeft ook wel iets ongevoeligs. Een soort ongeïnteresseerdheid.
Vind ik dingen niet erg?
Maakt het me allemaal gewoon niets uit?
Waarom denk ik nu niet aan deze dingen?
Ik kan er niet echt iets tegen doen. Tegen het niet-piekeren. Misschien moet er maar eens even iets heel ergs gebeuren. Iets waardoor ik zal leren hoe je dat moet doen. Voelen. Echt verdrietig zijn. Echt boos. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit echt zo heb gevoelt.
Misschien kan ik me alleen maar gelukkig voelen. Dat zou fijn zijn. Ik denk dat er veel mensen zijn die dat ook zouden willen kunnen. Maar het geeft wel een beetje het gevoel dat ik iets mis. Lage dieptepunten betekenen immers ook hoge hoogtepunten.
Kan je gelukkig zijn als je nooit voelt hoe het is om ongelukkig te zijn?
Is het wel geluk wat ik voel of is het gewoon een soort neutraliteit?
Ik denk dat ik er ooit wel achter zal komen. Ooit zal ik uren in een hoekje kunnen zitten huilen. Ooit zal ik het gevoel hebben dat zijn hart eruit is gerukt. Ooit zal ik uit pure woede een vaas naar iemands hoofd gooien.
Maar nu nog even niet. Nog niet. Alles op zijn tijd. Ik denk dat er altijd wel verlangen zal blijven naar dingen die je niet hebt, hoe stom deze dingen ook zijn. Maar het zal goed komen, hoor. Ergens achter in de tijd.

Pratenpratenpraten 7-2009

Waarom is het zo moeilijk om gewoon te zeggen wat ik denk?
Waarom krijg ik dat altijd zo moeilijk uit mijn mond?
Waar ben ik bang voor dat er gaat gebeuren?
Een afwijzing?
Commentaar?
Dat mensen me raar vinden?
Moet ik me over dat soort dingen wel zorgen maken?
Moet ik het niet gewoon laten gebeuren?
Horen ze niet gewoon bij het leven?

Aan de ene kant lijkt het me best handig als iedereen elkaars gedachten kon lezen. Soms enigszins gênant. Maar handig. Als iedereen er gewoon aan gewent zou zijn, gewoon een feit. Het zou een hoop misverstanden, geheimen, oorlogen en ruzie hebben voorkomen. Je weet altijd wanneer je iets niet goed doet en wat er dan anders moet. Geen ongemakkelijke gesprekken over je gevoelens. Iedereen weet en snapt toch hoe je je voelt.
Maar ja, dat is niet het geval. Hoe hard ik ook mijn best doe soms, ik kan niet precies lezen wat de mensen om me heen denken of willen. Dus moeten we weer allemaal serieuze gesprekken voeren. En dan is het soms zo moeilijk om precies te verwoorden wat je denkt. Je gedachten gaan zo veel sneller dan je kan praten en je zegt zo snel iets net verkeerd, waardoor alles uit de hand loopt en alles anders overkomt dan bedoelt. Daarom zeg ik nu vaak gewoon maar niets. Ik denk. Ik denk veel. Maar zeg niets. Eigenlijk vind ik dit niet zo goed van mezelf. Ik vind dat ik moet kunnen zeggen wat ik denk over alles en iedereen. Maar ik durf het niet. Het is een soort van angst voor iets. Maar ik weet ook niet precies voor wat. Ik heb ook geen idee hoe ik er vanaf zou kunnen komen. Een praatfobie. Zou dat echt worden gezien als een serieuze fobie? Ik kan het me gewoon niet voorstellen dat het fijn is dat er mensen zijn die alles over je weten. Het is toch mijn leven. Mijn gedachten. Ik heb niet de behoefte om deze allemaal te delen. Maar ik denk dat het wel goed zou zijn. Dus ik probeer het te leren. Beetje bij beetje. Ik ga al vooruit. Ik weet alleen nog niet of ik het nou echt fijn vind of niet. Misschien komt dat nog. Ooit. En anders niet. Dan blijven mijn gedachten gewoon lekker van mij.

Ik hoop het 3-2009

Geïnspireerd op ‘Als ik dood zou gaan’ van Tjitske Jansen
Als ik zou zeggen dat ik van je houd zouden je ogen dan gaan stralen en zou de lach op je gezicht nooit meer verdwijnen zou je je armen om me heen slaan en zeggen dat ik lief ben elke dag opnieuw mijn haren voor mijn ogen vandaan vegen dat je niet ziet dat er andere meisjes zijn die niet de minpuntjes hebben die ik heb geen zwetende handen geen kietelend haar geen ruwe vingers met velletjes en wel stralend witte tanden
en als je
soms wat verdrietig bent omdat je bang bent omdat je niet weet wat ik nou precies wil wil je dan lief naar me lachen wil je dan lief vragen en beloven dat je geloofd wat ik zeg dat we dan samen naar de wolken kijken een olifant een hond een auto een vis met een baard dat je mijn hand pakt en we zachtjes knijpen en samen giechelen
als ik zou zeggen dat ik van je houd zouden je ogen dan gaan stralen en zou de lach op je gezicht nooit meer verdwijnen
ik hoop het.

Missen 4-1-2009

Ik ben slecht in dingen missen.
Ik weet niet hoe het komt,
maar het lukt gewoon niet.
Ik kan ook nooit goed een gezicht voor me zien.
Hoe goed ik iemand ook ken.
Hoe vaak ik ook elke detail van iemands gezicht heb bekeken.
Ik kan dan vaak ook wel het gezicht in delen voor me zien.
De ogen, de mond, een klein moedervlekje naast de neus.
Maar nooit het geheel.

Missen.
Ik denk wel dat ik weet hoe het is.
Dat ik snap hoe het voelt.
Maar ik heb gewoon het gevoel dat ik het nog nooit écht heb meegemaakt.
Ik heb nog nooit kunnen zeggen:
‘Ik mis je.’
En dat ik het dan echt meende.
Dat elke molecuul van mijn lichaam het voelde.
Stom, vind ik dat.
Als je iemand mist is dat immers een teken van echte liefde.
En wat is er nou mooier dan dat?
Dat je echt van iemand houd
en geen dag zonder hem of haar kan.
Dat je iemand nooit meer zal vergeten.
Maar het is ook wel weer handig.
Makkelijk.
Geen nachten lang gehuil.
Geen eindeloos dure telefoongesprekken.
Niet het gevoel dat een deel van je hart eruit is gescheurd.
Ja, soms is het wel makkelijk.

Ik vraag me af of ik het nog zal leren.
Of ik iemand tegen zal komen die ik echt zal missen.
Dat ik kan huilen en fluisteren ‘ikmisje’ en dat ik dan wat voel.
Echt wat voel.
In heel mijn lichaam.
Zoals in boeken.
Ik denk wel dat dat nog gaat gebeuren.
Maar ik weet eigenlijk helemaal niet zeker of ik dat wel wil.
Missen is mooi.
Maar eigenlijk best wel gewoon kut.
Eigenlijk.


@EDIT 03-09-2010
Missen nr.2
En hier
Tussen alle mensen
Alle lachende, pratende, dansende en zoenende mensen
Hier voel ik het
Het gevoel
Het gevoel dat ik wat mis
Dat alles beter en leuker zou zijn als jij nu tegenover me zat en naar me lachte
Dat ik mijn arm om je heen zou kunnen slaan en jij die van jou om mij
Dat we zo elkaar warm houden en nooit meer los laten
Het gevoel van missen
Dat ik constant aan je denk
Bij alles wat ik doe
Dat ik me afvraag wat jij doet
Hoe jij je voelt
Of je ook aan mij denkt

Is dit het nu?
Echt?
Missen?
Ik denk het wel
Dat ik dat heb
Dat mijn cellen verlangen bij jou te zijn
Echt verlangen
Met het hele hart
Zoals in boeken
Ja, zoals in boeken.

En makkelijk is het niet
Fijn is ook niet het goede woord
Maar mooi is het wel

Ik mis
Dus ik leef

Lelijk 8-12-2008

Soms wou ik dat ik lelijk was.
Echt lelijk.
Zo’n lelijk wicht waar je gewoon niet naar kan kijken.
Met pukkels en puisten en een scheve neus.
In sommige opzichten zou dat het leven een stuk makkelijker maken.
Veel minder ingewikkeldheid.
Ik snap niet dat mensen dit leuk en fijn vinden.
Ik geloof niet dat mensen dit leuk en fijn vinden.
Wat jij niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet.
Ik zou het kut vinden als iemand hetzelfde bij mij deed.
Waarom zou ik het dan bij een ander doen?
Moet ik gewoon even alleen maar aan mij zelf denken?
Kan ik slapen met het idee dat ik iemand pijn doe?

Soms wou ik dat ik lelijk was.
Echt lelijk.
Met lelijk haar, flaporen en uitgesperde neusgaten.
Zo’n lelijk wicht waar je geen woord mee wilt wisselen.
Zo’n lelijk wicht waar je gewoon niet aardig tegen kàn zijn omdat ze zó lelijk is.
Maar ja…
Als ik dan een grote puist op mijn neus heb kan ik toch niet
wachten tot mijn huid weer gaaf en glad is.
En toch smeer ik elke ochtend weer zwarte prut op mijn wimpers.
En toch schraap ik om de paar dagen
met een mesje de mini haartjes van mijn oksels.
Ik kan het niet laten.
Niet niet doen.
Het lukt me niet.
Hoe fijn het soms ook zou kunnen zijn.
Ik weet niet waarom.
Maar ik moet me er volgens mij maar gewoon bij neerleggen.

Herinneringen en liefde 7-12-2008

Het leven kijkt niet achterom. Ik wel.
Soms moet dat gewoon.
Heerlijk dromen en denken aan vroeger.
Lang vervlogen tijden. In de zomer.
Oude herinneringen.
Ze zijn er nog steeds.
Soms ver weg.
Soms zijn ze als gisteren.
Zeggen ze eventjes gedag als een racewagen.
Flits.
Weg.
Foetsie.
Vandaag is vergeten.
Gisteren ook.
Wat was het ook al weer?
Waar ben ik geweest?
Waar ga ik naar toe?

Niet alles is zo moeilijk als iedereen zegt.
Sommige dingen wel.
Maar liefde.
Liefde niet.
Ze zeggen altijd dat het zo ingewikkeld is.
Harten worden verscheurt,
Ogen worden geleegd
en de twee hersenhelften werken op volle toeren.
Maar alles is gelogen.
Het simpele van houden van.
Daar is niets ingewikkelds aan.
Je hoeft niet altijd alles te vertellen.
Niet overal je zorgen over te maken.
Geen nachten wakker te liggen.
Gewoon liefhebben is genoeg.
Er is altijd wel iemand die van je houd,
dat is iets waar je op moet vertrouwen,
waar je niet aan moet twijfelen.
Twijfelen is een verspilling van de tijd.
En tijd is er niet om verspilt te worden
Tijd is er om lief te hebben.
Het maakt niet uit.
Wie of wat. Waar of wanneer.
Alles is goed.
Het is iets waar je op moet vertrouwen.

Genieten. Dromen. Leven. 7-12-2008

Soms heb je alles
Soms heb je niets
Soms heb je iets wat je helemaal niet wilt.
Maar dat maakt niet uit.
Altijd gaat de wereld door. Hij stopt niet voor jou.
Ook niet even. Heel even.
Maar dat maakt niet uit.
Je moet gewoon door gaan.
Genieten. Dromen. Leven.
Niet denken aan fouten, aan angst, aan afwijzing
Genieten. Dromen. Leven.
Laat je nergens door tegenhouden.
Breek overal doorheen. Met alle kracht in de botten.
Door elke muur,
door elke deur,
door alle lucht.

Op een dag zal alles goed zijn.
Dat is nu eenmaal zo.
Of je het nou wilt of niet.
Maar je zult erop moeten wachten
ervoor moeten vechten.
Gewoon doen wat je wilt.
Doen waar je zin in hebt. Op dat moment.
Niet denken aan pijn, aan oorlog, aan anderen.
Genieten, dromen, leven.

Kiki zoekt Eeuwig Geluk 11-2008

Soms heb je van die dagen waarop alles gewoon kut is. De mensen om je heen zijn kut, het weer is kut, de mailtjes in je inbox zijn kut, je haar is kut en zelfs je broodje chocoladevlokken is kut. Van die dagen waarop je het liefst je hele leven, achter je goudvis aan, door de wc wilt spoelen. Aju ermee. Op naar iets nieuws. Met een schone lei beginnen.
Maar gelukkig heb je voor de afwisseling ook dagen waarop alles goed is. De auto’s zingen liedjes, de regen geeft je zachte kusjes, de wind duwt je liefdevol in de goede richting en iedereen lacht vrolijk naar je. Dat je naar je leven kijkt en dat je trots bent op wat je al bereikt hebt, en dat je zin hebt in de rest van je leven. Dat je weet dat alles wel goed zal komen en dat er altijd iemand zal zijn die van je houd. En dat je wil zingen en dansen en dat het je geen ruk uitmaakt of iemand het ziet of wat mensen ervan denken.
Zo’n dag heb ik vandaag.

Het maakt niet uit wat je doet of zegt, ik zal de hele dag lang vriendelijk terug lachen. Alle drukke kutzooi vergeten. Nergens meer aan denken. Soms moet je dat doen. Niet denken. Vergeten. Gewoon lachen. Genieten van de wind die in je oren suist. Van de bladeren die fluisterend naar beneden dwarrelen. Van de vogeltjes die twieten in de bomen. Soms kan ik dat. Vergeten.

Maar altijd wacht ik met angst op de volgende dag. Het liefst zou ik op zo’n dag nooit meer gaan slapen. Ik wil dit geluk niet kwijt. Niet nu. Nu nog niet. Ik wil de liefde houden. De warmte in mijn buik. Ik kan nu niet gaan slapen. Ik stel het moment zo lang mogelijk uit. Wetend dat ik de volgende dag weer vroeg op moet staan. Tot diep in de nacht houd ik me bezig met nutteloze dingen en probeer ik vol overtuiging gelukkig te zijn.
En toch komt altijd op een gegeven moment een moment waarop ik mij als een zak uitgekookte aardappelen op mijn bed werp en ik erachter kom dat ik niet meer in staat ben om mijn ogen weer te openen. De warme liefde vloeit langzaam uit mijn lichaam en maakt plaats voor een hobbelig laagje kippenvel over mijn benen.

Het volgende moment word ik wakker met een irritante reclame van de Rabobank op de radio. Een straaltje zon schijnt, tussen het gleufje van de gordijnen door, precies in mijn ogen. De gele cijfers die de tijd aangeven lijken 5 keer zo groot als normaal en proberen me met alle macht te zeggen dat ik nu echt op moet staan. Mijn oogleden voelen zwaar. Mijn hoofd bonkt. Kut. De blauwe kringen onder mijn ogen lopen door tot mijn chagrijnig naar beneden omgekrulde mondhoeken. Ik hijs me overeind. Er plakken druppeltjes zweet aan mijn voorhoofd. Ik heb spierpijn.
Moeizaam strompel ik richting de wc. Aju ermee.