Er liep een vrouw op straat
Ze huilde
Ze liep snel, alsof ze haast had
En ze huilde
Ik vond haar zielig
Haar wangen rood van het frisse winterweer
Haar haar door de war van de frisse winterwind
En haar ogen vochtig
Want ze huilde
Ik vroeg me af waarom
Was er iets erg?
Of gewoon zomaar?
Soms huilen mensen gewoon zomaar
Maar niet zo vaak
Ze was snel weer uit het zicht verdwenen
Maar niet uit mijn gedachten
Ik vroeg me af hoe lang ze al huilde en
hoelang het nog nou duren
Zou er iemand zijn die haar straks zal troosten?
Die een arm om haar heen legt
Die zegt dat het goed komt
Dat ze zich geen zorgen hoeft te maken
Ik hoop het.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten