Het verhaal was niet zo lang.
Niet zo lang als ik gedacht had.
Gehoopt had.
Ik droomde dat ik er een mooi boek over zou kunnen schrijven. Maarja, ik droom wel meer. Veel te veel eigenlijk, want aan de meeste heb ik niets.
Van de meeste wordt ik alleen maar verdrietig om hun onbereikbare verheid. Aan het einde van de prachtigste vrolijkste dromen word ik vaak weer diep en hard naar beneden gegooid. Kom ik neer op een harde onmogelijkheid die me een dikke laag kippenvel bezorgd.
Soms vind ik dan ook dat ik te veel denk. Ik besluit dan dat ik minder moet denken. Hier ben ik echter niet bijzonder goed in heb ik gemerkt. Voor ik het weet zit ik er weer in. In een groot verhaal ver weg in een mooi land, waar alles goed is.
En natuurlijk weer liefde. Altijd maar die liefde. Ik vraag me vaak af waarom die nou zo belangrijk is. Waarom alles in het leven daar nou zo krampachtig om draait.
Maar het antwoord weet ik niet. En dat is denk ik ook de reden dat we er steeds maar weer mee door gaan. Steeds maar blijven dromen. Steeds maar weer dingen kapot maken omdat we denken te weten wat goed is. Denken te weten wat we voelen en moeten en moeten voelen.
Maar ik kan dat niet. Ik weet dat niet. Ik heb geen idee wat ik voel of wil of moet met mijn leven. Hoe graag ik het ook wil weten. Hoe graag ik het ook wil ontdekken te weten. Leren te voelen. Ik loop telkens maar weer vast. Zonder iets wijzer te zijn geworden aan het einde. Zonder te weten wat het einde precies is, want eigenlijk gaat alles door.
Het verhaal eindigt nooit bij: "En ze leefden nog lang en gelukkig."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten