Lelijk 8-12-2008

Soms wou ik dat ik lelijk was.
Echt lelijk.
Zo’n lelijk wicht waar je gewoon niet naar kan kijken.
Met pukkels en puisten en een scheve neus.
In sommige opzichten zou dat het leven een stuk makkelijker maken.
Veel minder ingewikkeldheid.
Ik snap niet dat mensen dit leuk en fijn vinden.
Ik geloof niet dat mensen dit leuk en fijn vinden.
Wat jij niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet.
Ik zou het kut vinden als iemand hetzelfde bij mij deed.
Waarom zou ik het dan bij een ander doen?
Moet ik gewoon even alleen maar aan mij zelf denken?
Kan ik slapen met het idee dat ik iemand pijn doe?

Soms wou ik dat ik lelijk was.
Echt lelijk.
Met lelijk haar, flaporen en uitgesperde neusgaten.
Zo’n lelijk wicht waar je geen woord mee wilt wisselen.
Zo’n lelijk wicht waar je gewoon niet aardig tegen kàn zijn omdat ze zó lelijk is.
Maar ja…
Als ik dan een grote puist op mijn neus heb kan ik toch niet
wachten tot mijn huid weer gaaf en glad is.
En toch smeer ik elke ochtend weer zwarte prut op mijn wimpers.
En toch schraap ik om de paar dagen
met een mesje de mini haartjes van mijn oksels.
Ik kan het niet laten.
Niet niet doen.
Het lukt me niet.
Hoe fijn het soms ook zou kunnen zijn.
Ik weet niet waarom.
Maar ik moet me er volgens mij maar gewoon bij neerleggen.