Waarom is het zo moeilijk om gewoon te zeggen wat ik denk?
Waarom krijg ik dat altijd zo moeilijk uit mijn mond?
Waar ben ik bang voor dat er gaat gebeuren?
Een afwijzing?
Commentaar?
Dat mensen me raar vinden?
Moet ik me over dat soort dingen wel zorgen maken?
Moet ik het niet gewoon laten gebeuren?
Horen ze niet gewoon bij het leven?
Aan de ene kant lijkt het me best handig als iedereen elkaars gedachten kon lezen. Soms enigszins gênant. Maar handig. Als iedereen er gewoon aan gewent zou zijn, gewoon een feit. Het zou een hoop misverstanden, geheimen, oorlogen en ruzie hebben voorkomen. Je weet altijd wanneer je iets niet goed doet en wat er dan anders moet. Geen ongemakkelijke gesprekken over je gevoelens. Iedereen weet en snapt toch hoe je je voelt.
Maar ja, dat is niet het geval. Hoe hard ik ook mijn best doe soms, ik kan niet precies lezen wat de mensen om me heen denken of willen. Dus moeten we weer allemaal serieuze gesprekken voeren. En dan is het soms zo moeilijk om precies te verwoorden wat je denkt. Je gedachten gaan zo veel sneller dan je kan praten en je zegt zo snel iets net verkeerd, waardoor alles uit de hand loopt en alles anders overkomt dan bedoelt. Daarom zeg ik nu vaak gewoon maar niets. Ik denk. Ik denk veel. Maar zeg niets. Eigenlijk vind ik dit niet zo goed van mezelf. Ik vind dat ik moet kunnen zeggen wat ik denk over alles en iedereen. Maar ik durf het niet. Het is een soort van angst voor iets. Maar ik weet ook niet precies voor wat. Ik heb ook geen idee hoe ik er vanaf zou kunnen komen. Een praatfobie. Zou dat echt worden gezien als een serieuze fobie? Ik kan het me gewoon niet voorstellen dat het fijn is dat er mensen zijn die alles over je weten. Het is toch mijn leven. Mijn gedachten. Ik heb niet de behoefte om deze allemaal te delen. Maar ik denk dat het wel goed zou zijn. Dus ik probeer het te leren. Beetje bij beetje. Ik ga al vooruit. Ik weet alleen nog niet of ik het nou echt fijn vind of niet. Misschien komt dat nog. Ooit. En anders niet. Dan blijven mijn gedachten gewoon lekker van mij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten